moja sunia.

to moja Luna jak widzicie jest bardzo zabawna lubi się bawić i ma ostre ząbki której już 2 wypadły wczoraj.  



Na tym zdjęciu jest jak przyjechała do mnie

Nowy członek rodziny

Cześć będę mieć nowego członka rodziny nie wiem jeszcze jak będzie się nazywał może wy mi podsuniecie jakieś fajne imię? mam już 3 zwierzątka pieska i 2 kotki kocura i kotkę kotka jest bardzo psotna zaczepia tego dużego którego zwiemy Maciek.Mój najstarszy piesek który ma już 9 lat jest spokojny choć uważa , że maciek ten najstarszy to jej dziecko. Maciuś bardzo lubi polować raz przyniósł mi szczura którego gdzieś upolował dał mi go prosto pod nogi wystraszyłam się dobrze że był nie żywy.

 to jest Zuzia :P

wróciłam!!!!☻☺♥

wybierz psa albo kota dla siebie. piesek i kotek nie są jak lalka kochaj te zwierzęta, opiekuj się nimi , sprzątaj po nich , nie krzycz na nie ,daj im jedzenie baw się z nimi.

kOŃ

Konie charakteryzują się wielką różnorodnością umaszczeń, które w większości przypadków nie są cechą rasową. Wyjątkami od tej reguły są rasy:haflinger (umaszczenie kasztanowate z konopiastą grzywą i ogonem), appaloosa (umaszczenie tarantowate), konik polski (umaszczenie myszate),palomino (umaszczenie izabelowate), fiording (umaszczenie bułane) oraz koń fryzyjski (umaszczenie kare, jedyną możliwą odmianą jest mała gwiazdka na czole), albino (umaszczenie białe).

Appaloosa należą do koni o maści leopard. Są to wszystkie ubarwienia koni, na których widać kropki. Jednym z rzadszych rodzajów leopard jest snowflake, jasne kropki na ciemnej powierzchni.

Ciekawe kolory sierści charakteryzują także Quarter horse, m.in. buckskin: sierść beżowa, grzywa ciemna, paint indiana: nieregularne plamy różnych kolorów. Istnieje też silver dapple: czekoladowo-szara sierść z srebrną grzywą i ogonem.

Chody konia

Wśród naturalnych chodów konia rozróżnia się (w kolejności według prędkości):

Kłus wyciągnięty w wykonaniu siwego ogiera rasy andaluzyjskiej

stęp –

chód czterotaktowy; koń stawia nogi w kolejności: lewa tylna, lewa przednia, prawa tylna, prawa przednia. Rodzaje stępa: swobodny, pośredni, wyciągnięty.

kłus –

chód dwutaktowy, koń stawia dwie nogi po przekątnej (prawa przednia i lewa tylna, lewa przednia i prawa tylna). Rodzaje kłusa: roboczy, pośredni, zebrany, wyciągnięty. Z punktu widzenia jeźdźca w rekreacji wyróżniamy: kłus anglezowany, ćwiczebny (pełny siad) lub w półsiadzie. Kłusaki mają również kłus szybki, który u innych koni nazywamy już galopem. W jeździe rekreacyjnej oraz sportowej jeździec anglezując, powinien podnosić się z siodła w momencie, gdy koń stawia przednią, zewnętrzną nogę. W konkursach ujeżdżeniowych na czworoboku od klasy P stosuje się tylko kłus ćwiczebny.

galop –

trzytaktowy chód konia (źle ułożone konie czasem galopują czterotaktem), koń stawia najpierw nogę tylną, potem dwie nogi po przekątnej, a następnie przednią prowadzącą – w zależności więc od tego, która noga stawiana jest jako ostatnia, rozróżnia się galop na lewą i prawą nogę. Rodzaje galopu: roboczy, pośredni, zebrany i wyciągnięty. Można galopować w półsiadzie lub wpełnym siadzie. Koń powinien galopować na tę samą nogę, w którym kierunku idzie (w lewo – na lewą, w prawo – na prawą). Jeśli tak nie jest, a jest to zamierzone, mówi się, że jeździec prowadzi konia kontrgalopem. Jazda kontrgalopem jest trudnym technicznie elementem, bowiem utrudnia koniowi zachowanie równowagi. Jeśli kontrgalop nie był zamierzony to nazywamy go galopem fałszywym.

Cwał – na podstawie 16 zdjęć Eadwearda Muybridgea z1887 roku

Cwał –

jest najszybszym rodzajem chodu. Koń stawia nogi w kolejności: lewa tylna, prawa tylna, lewa przednia, prawa przednia, lub odwrotnie, po czym następuje faza lotu (na animacji).

Ten chód jest używany w wyścigach konnych.

Oprócz tych podstawowych chodów konia wyróżnia się jeszcze dwutaktowy inochód (koń stawia nogi w kolejności: prawa przednia z prawą tylną, a następnie lewa przednia z lewą tylną) oraz chód tolt. Istnieje również wiele chodów sztucznych, czyli wyuczonych przez człowieka np. piaff, pasaż czy stęp hiszpański.

Chody mogą być wrodzone (stęp, galop, kłus, cwał) lub nabyte (piaff, pasaż). Każdy z wymienionych powyżej chodów ma dwa rodzaje (tempa): szybki i wolny, i można w nim wprowadzać modyfikacje, takie jak skracanie czy wydłużanie kroku.

Uzębienie konia

Końskie zęby stale rosną, mniej więcej 4 mm rocznie. Są one systematycznie ścierane ok. 2 mm na rok, wskutek rozcierania pobieranego pokarmu. Szczęka jest szersza niż żuchwa, dlatego zęby trzonowe i przedtrzonowe ścierają się nierównolegle, pod kątem. Miękki pokarm powoduje, że zęby trzonowe i przedtrzonowe nie ścierają się równomiernie na całej powierzchni, co powoduje że na zewnętrznej stronie zębów górnych i wewnętrznej stronie zębów dolnych tworzy się ostra jak nóż krawędź. Należy przynajmniej raz do roku skontaktować się z weterynarzem, który sprawdzi stan uzębienia zwierzęcia i w razie potrzeby odpowiednio je starnikuje. Problemy związane z uzębieniem przekładają się bardzo często na kłopoty w pracy z końmi – trudności przy kiełznaniu, niespokojna głowa, nieakceptowanie wędzidła, problemami z pobieraniem pokarmu oraz przeżuwaniem.

Zootechniczna terminologia części ciała konia

Układ kostny konia

Budowa konia

Układ mięśniowy i kostny zadu konia

Przednie nogi konia

Głowa, na której wyróżnia się:

• Część górna (mózgowa):
  • potylicę – za uszami w miejscu, gdzie szyja łączy się z głową
  • ciemię – przed i między uszami
  • grzywka (czupryna) – pęk włosów pokrywający ciemię
  • czoło – znajduje się między oczami
  • oczodoły i oczy
  • skronie – między małżowiną uszną i okiem
  • małżowiny uszne z okolicami przyusznymi
• Część pyskowa (trzewioczaszka):
  • nos z grzbietem nosa
  • nozdrza
  • chrapy
  • otwory nosowe
  • warga górna
  • warga dolna z bródką
  • szpara pyskowa z kątami pyskowymi
  • lica
  • policzki i okolice łzowe
  • ganasze
  • sanki – czyli dolne i tylne brzegi żuchwy
  • rów międzyszczękowy

Szyja, na której wyróżnia się:

• boki szyi (lewy i prawy)
• kark
• grzywę – czyli włosień wystający z karku
• wrąb (przegub karkowy)
• podgardle – to dolny brzeg szyi
• przegub gardłowy
• rowki naczyniowe – znajdują się z obu stron szyi w okolicy podgardla

Tułów (kłoda) składa się z:

• Przód tułowia:
  • kłąb
  • łopatka
  • występ barkowy
  • staw barkowy
  • łokieć
  • pacha
• Środek tułowia (łącznik):
  • grzbiet
  • lędźwie (nerka)
  • ożebrowanie klatki piersiowej
  • mostek
  • brzuch
  • podbrzusze
  • słabizny
  • doły głodowe
• Zad:
  • krzyż
  • zewnętrzne guzy biodrowe
  • udo
  • kolano z fałdem kolanowym
  • kulsze
  • pośladki
  • krocze, odbyt i srom (u klaczy)
  • nasada ogona
  • rzep ogona
  • kiść ogona

Nogi (część wolna kończyny)

• podramię (przedramię)
• nadgarstek (napiąstek)
• nadpęcie
• okolica stawu pęcinowego z ostrogą i szczotką pęcinową
• pęcina
• korona
• kopyto
• kasztany – występują na wewnętrznej stronie przedramienia i stawu skokowego

kot BENGALSKI (budowa)

Budowa ciała:

Powszechne wyobrażenie o bengalach stawia je w rzędzie dużych kotów. Przekonanie to bierze się z porównań tej rasy do leoparda, który jest rzeczywiście wielkim kotem. Tymczasem Asian Leopard Cat (ALC), bezpośredni przodek naszego kota domowego jest drobnej budowy, szczupłym, ważącym około 4,5kg dzikim kotem, który prowadząc nocny tryb życia łowi drobne zwierzęta sprawnie wspinając się po drzewach.
WIELKOŚĆ: Typowy kot bengalski jest średniego do dużego wzrostu, o muskularnej, mocnej budowie ciała, przypominającej dzikiego przodka. Sprawia wrażenie "czujnego". Długość ciała waha się w granicach 40-50 cm ( długość tułowia bez ogona). Waga dorosłych samców wynosi zwykle powyżej 6,0 kg,wyjątkowo samce osiągają wagę ok. 8,0 kg. Samice są o ok. 1,5-2,0 kg lżejsze.
    Waga kota bengalskiego nie jest tak istotna jak  mocna budowa ciała, pełne gracji ruchy przywodzące na myśl spacerującego w dżungli dzikiego kota a przy tym wspaniałe usposobienie  i zachwycająca osobowość.
GŁOWA: Zbliżona kształtem do klinu, nieco wydłużona, o zaokrąglonych kształtach, relatywnie mała w stosunku do tułowia. Nie typu orientalnego. Nieco szersze policzki są dopuszczalne u dorosłych samców. Profil: linia czoła tworzy delikatny ( ale wyraźny ) łuk z linią nosa. Łuk ten kończy się bardzo delikatnym stopem w dolnej partii nosa (mniej więcej w linii łączącej dolne kąciki oczu). Nos długi i szeroki, z minimalnym wklęśnięciem (stopem), wydłużony nieco powyżej granicy oczu. Wydatne, wysoko położone kości policzkowe. Kufa pełna, szeroka, wydatne poduszeczki wąsów. Mocny podbródek. Wyraz pyszczka zdecydowanie odbiega od wyglądu kota domowego - ma sprawiać groźne wrażenie.

USZY:  Małe lub średnie, zaokrąglone, szerokie u nasady. Położone na szczycie głowy, w maksymalnym oddaleniu. Z profilu sprawiają wrażenie pochylonych ku przodowi.

OCZY: Duże i owalne. Lekko migdałowy kształt dopuszczalny.

SZYJA: Długa, muskularna, szeroka, proporcjonalna w stosunku do tułowia.

TUŁÓW: Długi, ku tyłowi wznoszący się powyżej łopatek (kształt tułowia trapezowato poszerza się ku tyłowi). Krzepki, muskularny, szczególnie u samców. Nie typu orientalnego.

KOŃCZYNY: Średniej długości, tylne nieco dłuższe niż przednie, dobrze umięśnione. Łapy duże i okrągłe.
Dyskwalifikacja: kolor poduszeczek łap niezgodny z kolorem opisanym w standardzie.
OGON: Średniej długości, gruby, zaokrąglony i czarny na końcu. Kot śledzi i "podchodzi" zabawkę lub innego kota "trzymając" ogon nisko, balansując koniuszkiem.
 Dyskwalifikacja: kolor koniuszka ogona niezgodny z kolorem opisanym w standardzie.
FUTRO: Włos krótki do średniej długości. Dopuszczalny dłuższy u kociąt. Futro gęste, bardzo delikatne i miękkie  w dotyku, u wielu kotów bengalskich lśniące i połyskujące w promieniach słońca jakby "przyprószone" złotym pyłem (w języku angielskim ten typ okrywy włosowej zwany " glitter").

Wady: zbyt ciemny kolor podstawowy, zbliżony do koloru cętek, słaby kontrast. Cętki układające się pionowo, dające wrażenie pręgowania. Układ cętek w kształcie "oka byka". Długie, szorstkie futerko. Białe plamki, wyróżniające się na tle koloru podstawowego  (ale równomiernie biała lub bardzo jasna szyja, klatka piersiowa, brzuch). Dyskwalifikacja: brak cętek na brzuchu.

Budowa Husky

Głowa: średniej wielkości, proporcjonalna do tułowia.
Kufa jest średniej wielkości, zwęża się stopniowo w stronę wierzchołka nosa. Koniec kufy nie jest ani szpiczasty, ani kwadratowy. Wierzchołek nosa czarny u psów szarych, płowych i czarnych. Koloru wątrobianego u psów rudych (maści miedzianej). Brązowy lub cielisty u psów maści białej. Zgryz nożycowy. Dopuszczalny jest brak zębów P1.
Uszy są średniej wielkości trójkątne, wysoko osadzone i zbliżone do siebie, są grube i obficie porośnięte włosiem. Koniec ucha lekko zaokrąglony, stoi prosto do góry.


U husky spotykana jest różnobarwność tęczówek (heterochromia iridis).
Oczy są brązowe lub jasnoniebieskie, przy czym często jedno może mieć inny kolor niż drugie. Są w kształcie migdała i osadzone lekko skośnie[2]. Oryginalną i często poszukiwaną cechą są niebieskie tęczówki, nierzadko tęczówki różnią się kolorem.
Szyja: średniej długości, dumnie noszona, gdy pies stoi, w kłusie szyja opuszcza się tak, że głowa noszona jest lekko do przodu, obficie owłosiona.
Tułów: silny zwarty, linia grzbietu prosta, kłąb wyraźny, lędźwie dobrze umięśnione, zad prosty, klatka piersiowa głęboka.
Kończyny przednie: mocne i proste, równoległe względem siebie.
Kończyny tylne: średnio kątowane, mocne, uda dobrze umięśnione.
Ogon: w kształcie lisiej kity, dobrze owłosiony, osadzony powyżej linii grzbietu i noszony w kształcie sierpowatego łuku, gdy pies ma napiętą uwagę.
Kościec: mocny, ale nie ciężki.
Ruch: lekki, płynny, zwinny, swobodny, żywy i elegancki; ze względu na swój ciężar ciała i wielkość husky jest najszybszym z północnych ras psów zaprzęgowych.
Wady: Brak prawidłowo wykształconych obu jąder w mosznie, oraz wszystko co odbiega od oficjalnego wzorca

kąpiel ratująca jej życie!

Jak nauczyć psa sztuczek?

jak tam